Tek ihtiyacımız biraz kaos. Karanlıkta kalan, çürümüş, kokuşmuş benliğimiz, var olabilmesi için gerekli yeni düşmanıyla tanışacak; düzensizlik, karışıklık, rassallık... Topluluklar oluşturacağız, toplumlar, devletler; güdülmeye hazırlanın. O an geldiğinde- onların kurtuluşları- kirlenmiş varlığımız, yepyeni giysilerle süslenmiş içi boş fabrikasyon kimliklerle yer değiştirecek. Yavaş yavaş, o kadar sinsice ki sonunda bizi öldürecek dereceye geldiğinde yapabileceğimiz tek şey yalvarmak olacak. Öldürme beni! Ruhum senin olsun.
Korkuyoruz, iğreniyoruz çirkinleşmiş benliğimizden. Halbuki gün ışığında ne kadar da güzel! Güzeldi. Artık sadece hatıra. Ateşkesi çok önceleri imzalamalıydık kendi içimizde. Savaşın olmadığı yerde barış olur mu? Çözüm bulamıyorsak, başkalarının güdülemesiyle bize bahşedilen sözde özgürlük, demokrasi var. Sloganımız bu, varlığımıza barış getirelim. Düşman asında biziz, kendimizi kırdırıyoruz. Düşünceleri öldürmeden, yıkmadan yeni bir kimlik kazandırılamazdık. Birbirimizi seviyoruz çünkü aynı değerler gözümüzü açtığımız anda kafamıza vurula vurula sokuldu. Silkelenmenin zamanı gelmedi mi? Acı verecek güneşin yakıcı ışınları görmeyi bilmeyen gözlerimize, ama sonunda hep yaz gelsin isteyeceğiz. Hoş geldik...
